Voor Anne-Mieke van Gerda

7 years in Tibet

Iedereen heeft wel zo zijn verhaal hoe hij of zij tot mandala's tekenen/maken is gekomen.
Hieronder Anne-Mieke's woorden.

Ik lees graag boeken over of geschreven door de Dalai Lama, waarin mandala's wel eens worden vernoemd.
Een tijdje geleden zag ik de film ‘Seven Years in Tibet’. Ik zag er monniken op de grond aan het werk met het maken van een grote mandala. Wat was dat eigenlijk, een mandala?
Ik ging erover lezen (zie Mandala-boeken) en zocht informatie op Internet. Het begin van mijn ontdekkingsreis…

Toen Gerda en ik Anne-Mieke in Leuven bezochten had ik een stapel gebrande cd's bij me voor haar. De soundtrack zat er ook bij.
De video is gemaakt met Anne-Mieke's mandala's en de muziek is natuurlijk uit de film, het nummer heet Quiet Moments.

mandala ter herinnering aan Anne-Mieke

Mandala getekend door Anne-Mieke en ingekleurd door Gerda ter herinnering aan een lieve moedige vriendin.

Uitwisseling

Anne-Mieke en ik hebben ooit eens kleurplaten van elkaar ingekleurd, eigenlijk allebei zonder potlood.
Ik kwam ze vandaag tegen en het leek me leuk om ze bij elkaar in een stukje te zetten.
In allebei de klleurplaten zit zowel iets van de één en de ander, een mooi idee....

Anne Mieke

Anne Mieke

Een plaats om stil te staan om even bij jou te zijn en je mandala's te bewonderen
die weergeven hoe jij de wereld zag.

Een wereld waarin jij hoop zag als andere dachten dat die al lang verdwenen was.

Een wereld waar plaats was voor warmte en liefde, ook al kreeg jij niet veel daar van.
Je had voor vele een voorbeeld functie en ondanks je ziekte had je zoveel plezier in het maken van inkleur-mandala's voor de kinderen.

De energie en kracht die jij uitstraalde om telkens weer het gevecht met je ziekte aan te gaan heeft een enorme indruk op mij achter gelaten.

Anne Mieke ik eindig met een gedicht van jou
uit het boek een nieuwe start.

Zoveel ben ik verloren
zoveel is me afgenomen...
Maar,
'k ben opnieuw 'geboren',
nieuwe dingen
zijn op me afgekomen.

Nieuwe vrienden,
nieuwe mensen,
nieuwe mogelijkheden...
Wat niet meer kan,
is vroeger,
is verleden.

'k ga enthousiast
door 't leven,
af en toe
een beetje zweven...
genieten
van alles wat ik prettig vind,
'k voel me, ja,
een écht 'gelukskind'!

Lieve Anne Mieke,
Ik hoop met heel mijn hart dat jij de rust, liefde en warmte hebt
gevonden die ik je van harte toe wens.

Erica

Anne-Mieke

Anne-Mieke
Dapper en steeds maar weer doorgaan. Vol bewondering hebben we haar gevolgd. Ze krabbelde weer op en daar ging ze weer!!!! En ineens ben je er niet meer. We hebben geen afscheid van je kunnen nemen. Ik ben zo blij dat je er zelf niets van mee gekregen hebt. Je geloofde in God en ik hoop van harte dat je nu bij hem bent , want een engel als jij verdient dat plekje.
Dag Anne-Mieke.
Frans en Miriam

Een dierbare herinnering

Een bijzondere dag.
Na jaren mailcontact gaan we Anne-Mieke opzoeken in het ziekenhuis van Leuven, waar Anne-Mieke die keer heel lang verblijft.
Spannend , want niet alleen Anne-Mieke zie ik die dag voor het eerst , maar ook Gerda.
Gerda is helemaal vanuit Arnhem gekomen en vanaf Roosendaal rijden we samen gezellig verder. Helaas hadden we toen nog geen TomTom en moesten we het met een uitgeprinte routebeschrijving doen.
12 baanswegen! Het Belgische verkeer zoeft links en rechts langs ons heen. Wij bleven stug in het midden rijden, bang om ineens een afslag te missen........
Samen rijden is een stuk gezelliger en zo leer ik Gerda ook weer kennen. We hebben veel gemaild, maar elkaar in het echt zien is toch weer anders.
We vinden het ziekenhuis toch vlot en zijn helemaal niet veel verkeerd gereden, dankzij de feilloze vrouwelijke navigatie!
In het ziekenhuis verrassen we Anne-Mieke, die helemaal niet weet dat we komen.
Wat is ze verrast!
We hebben honderd uit gepraat. Ik herinner me dat we 5 kwartier in een uur praatten.
Anne-Mieke bleek een hele warme spontane lieverd te zijn (dat wisten we natuurlijk al van het mailen, maar toch) die zo dankbaar was dat we kwamen en voor alles wat we hadden meegebracht om haar verblijf daar aangenamer te maken.
Het was moeilijk weggaan en haar daar weer achter te laten, wetend dat we elkaar vast heel lang niet meer zouden zien, niet wetend dat dit de laatste keer zou zijn...........

Lieve Anne-Mieke

Je bent er niet meer , ik vind het nog steeds raar en niet te bevatten.
Dat je nooit meer in ons groepje zult mailen. Dat ik je nooit meer aan de telefoon zal hebben, dat ik je nooit meer zal zien.
Je blijft toch bij ons in onze harten en via je mandala's.
Dit weblog hebben Erica, Gerda, Miriam, Peter en ik gemaakt zodat mensen nog steeds kunnen genieten van jouw mandala's. Zo ben je toch nog bij ons.